اين روزها به شدت باورم شده است كه همزيستي اين همه آدم خوب ، نشدني است . اين قاعده كه قطب هاي هم نام يكديگر را دفع مي كنند به قوت خود پابرجاست و جهان يك قطبي ، جهان يكنواخت ساكني است كه انگيزشي براي تقلا ندارد . اينهمه گزارش از تعاملات ناموفق در محدوده يك باور و يك فرهنگ مي تواند به تفسيري از واقعه راهبرمان شود كه شايد بايد يك بار ديگر به الگوهاي معرفتي خود سركشي بكنيم ، يك بار ديگر جهان رنگ رنگ متنوع را تماشا كنيم و امور طبيعي را از ميثاق هاي بشري بازشناسيم . شايد مي طلبد كه به محدوديت هاي ابزارشناختي خود وقوف مجددي پيدا كنيم و از كرسي يقين در آداب و شعاير و رفتار به نايقيني لزوم يادگيري مستمر هجرت كنيم . شايد ضرورت داشته باشد كه مثل نوباوگان هر روز را با مكاشفات تازه آغاز كنيم و كهولت و تجربه را راه بند مسير تلمذ نكنيم .

انگار همينكه خوب باشي كافي نيست . خوبي را در بستر زماني آن دوباره بايد تعريف كرد و از اسطوره سازي سترون آن دست كشيد . ناكامي هاي مكرر ، عدم تكافوي وصاياي خيرخواهانه ، زمين خوردن سكونت و آرامش در برابر شتاب سرسام آور تغييرات و ... شايد مويد قاعده جديدي براي بازي در جهان بازي ها باشد ! و اين جهان در تعاريف همه اديان و بزرگان ناپايدار و سپنجي است ، جستجو براي تثبيت امور كاري به صلاح و صرفه نيست . مي شود در پي ابرهايي كه مي آيند و مي روند خورشيدي را جستجو كرد كه حاصل ذوب شدن سرمديش جهاني تاريك باشد يا خلق موقعيتي بي بديل !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: