بیا تا قدر یکدیگر بدانیـــــــــــــــــــــــــــــم        که تا ناگه زیکدیگر نمانیــــــــــــــــــــــم

بیا تا مهربانی پیشه سازیــــــــــــــــــــــــــــــــم        به مشتی زرق و برق خود را نبازیـــــــــــــم

چه آمد بر سر اقوام و خویشـــــــــــــــــــان         که گردیدجمعشان این طورپریشان

چرا فامیل ها از هم جدایــنــــــــــــــــــــــــد         محّبان ورفــیـــــــــقان بی وفایـــــــــــــــــــــند

چرا خواهر زخواهر میگریــــــــــــــــــــزد         برادر با برادر می ستـــــیــــــــــــــــــــــــــــــــزد

چرا دختر زمادر ننــــــــــــــــــــــــگ دارد         پدر با بچه هایش جنـــــــــــــــــــــــگ دارد

چرا مهر ومحبت کیمیا شـــــــــــــــــــــــد          همه دوستی ،رفاقت ها ریا شــــــــــــــــــــد

نبینیم خنده ای بر روی لب هـــــــــــــــــا          نه روزآرامشی داریم نه شــــــــــب هــــــــــــا

نه کس رالحظه ای آسوده بیــــــــنی          به صد کار جملگی آلوده بینـــــــــــــی

نه پولدار را ز پولش لذّتی هستــــــــــت           نه نادار را به جایی عزّتی هســــــــــــــــت

نه آسایش، نه آرامش، نه راحــــــــــــــــــــت           همه مشتاق آنی استراحــــــــــــــــــــــــــــــــــت

نبینی یک نفرراکه کسل نیســـــــــت           همه دل ها پراست و درد و دل نیســــت

همه درگیر نوعی اضطرابنــــــــــــــد           چو نفرین گشته دایم در عذابنـــــــــد

به خود آییدعزیزان راه کج شــــــــــد          از این رو زندگی ها فلج شـــــــــــــــــــــــــد

چو مردم را عوض شد زندگانـــــــــی          شده این زندگانی ،زنده مانــــــــــــــــــــــی

همه چیز هست و روز خوش نبینیــــــم          مدام سر در گریبان مینشینیــــــــــــــــــــــــم

به ظاهر خانه مان کاخ شاه اســـــــــت          درونش یک جهان اندوه و آه اســــــــــــــــــت

در و دیوار ها کاشی وسنگ اســـت           ولی هر خانه یک میدان جنگ اســـــــــت

عزیزان  از امروز  وبلاگ   نویسنده

می پزیرد

علاقمندان میتوانند نام کاربری و کلمه عبور دلخواه خود را در قسمت نظرات خصوصی قرار دهند

تا در اولین فرصت کاربری آنها فعال شود

اين روزها به شدت باورم شده است كه همزيستي اين همه آدم خوب ، نشدني است . اين قاعده كه قطب هاي هم نام يكديگر را دفع مي كنند به قوت خود پابرجاست و جهان يك قطبي ، جهان يكنواخت ساكني است كه انگيزشي براي تقلا ندارد . اينهمه گزارش از تعاملات ناموفق در محدوده يك باور و يك فرهنگ.....

اين روزها ، سوالي ذهنم را درگير كرده كه از طرفي اهل اطلاعي پيدا نمي كنم تا از او بپرسم و از طرف ديگر سوال دست از سرم برنمي دارد و مخم را مي جود .

القصه ، شده است كه از خودتان بپرسيد ؛ اگر دلتان نخواهد در جريان خبر ، تبليغ ، حراج ، افتتاح ، اختتام ، برگزاري ، آدرس و... قرار بگيريد ، آيا اختيار داريد يا نه ؟

شده كه دلت به غصه هايي خاص چنان عادت كند كه مدام سراغشان را بگيري و به قول معروف با آنها حال كني ؟

به نظر مي رسد اين روزها ، از ميان انبوه غصه هايي كه مخير به الويت بنديشانيم ، بعضي غصه ها به ذهن و انديشه اعتبار مي دهند و نشعة آنها توش و توان پايداري مي شود . مثلاً وقتي قرار است با هر نوسان داخلي يا بين المللي چرخ معيشت نچرخد ، غصه عاشقي مي شود چشم و چراغ غصه ها و دل آدم را عزت مي دهد .

به ياد مي آوري كه روزي زير لب زمزمه مي كردي :

درد بي عشقي زجانم برده طاقت .... برده طاقت

ور من داشتم آرام .... تا آرام جاني داشتم ......

از توي بالا خانه اي ، اول ميرداماد از طرف مسجد ، هر غروب وقتي كه كم كم چراغ ها روشن مي شوند ، تماشاخانه اي برپاست . تا چشم كار مي كند يك عالمه پنجره هست كه در تناوب پيدا و پنهان درختان دو طرف خيابان ، چراغ روشن شان سو سو مي زند و مي تواني با خيال راحت نگاه كني و خيال ببافي

...

اين روزها هشداري ، مرتباً به گوش مي رسد كه سخت محتاج تفسير است . شايد خطاب اين هشدار به افراد و گروه هاي خاصي باشد كه در كار توليد هنري هستند . شايد هم گروه هاي وسيع تري را در برمي گيرد . بهرروي ، هراس هشدار دهندگان از "خودسانسوري"...............

انگار انسان فقط با روياهايش قادر به درك قابل تحملي از ابعاد زندگيست . با رويا از خواب بيدار مي شود ، براي روز پيش رو رويا مي بافد . كوچه ، خيابان ، پل ، عابري در تيررس ، درختان ، سنگفرش ، ... همه اجزاء جهان در لفافي از رويا تبيين مي شوند و هر كس روياي خودش را دارد . عشق از يك روياي سادة كوچك آغاز مي شود كه مجموعه دلبخواه ها را به همان شكل آرماني بهم مي بافد و اميدواري ..........

يك دفعه احساس كردم ، جرات انجام چنين كاري را ندارم . چيزي نگذشته بود كه اراده ام را براي توزيع محدود طرح داستان منتشر نشده اي مربوط به سال ها پيش ، از دست مي دادم . در اين فاصله فقط آن را تورقي كردم و همين كافي بود تا از تصميمم منصرف شوم .

تا حالا شده با خيال راحت و مطمين از اينكه با رسيدن به خانه ، فصل امني ، آغاز مي شود ، (گيرم براي خردك زماني به قاعده آفتاب كوتاه بعد از ظهر زمستان ) برسي پشت در خانه اما با نداشتن كليد از پا بيفتي و مستاصل شوي ؟

رهگذران همه دعوت مي كنند ، افتخار بدهي ............